Une cérémonie

Is er soms een speciale opvang voorhanden wanneer een mus neervalt? Als onze tijd daar is, hoeft hij niet meer te komen. Als hij niet komt, is het voor nu. Of het nu is of later, wees er klaar voor. Dat is alles. (Hamlet, William Shakespeare)

Shakespeare zou het waarschijnlijk niet erg gevonden hebben om zijn verzen te lenen in het kader van de Ceremonie. Het Raoul Collectif grijpt er zich aan vast als was het een kermispaal waarrond de onbedwingbare behoefte centraal staat om samen te komen. Klinken, ja, maar op wie of wat? Op de verwachting van iets? Op de hoop van een val, een omwenteling? Of gaat het hier om een vooruitblik op een dreigende chaos die een ritueel oproept waarvan we dachten dat we het vergeten waren, en dat dan verschijnt als een laatste redmiddel? Een productie van het Raoul Collectif is altijd een UFO, ook voor de hoofdrolspelers zelf, die met vreugde langs de rand van de afgrond lopen om zichzelf beter terug te vinden. Het feest begint op een groot podium. De muziek speelt al, de stoelen vliegen in het rond, de alcohol jaagt het hartritme op. En achter de schijnbare zorgeloosheid die uit dit beeld naar voren komt, gaat het drama schuil van een samenleving die steeds verder uitdijt, die zelfs haar doden niet meer kan begraven. Onder de krachtig live gespeelde noten van Duke Ellington en Charlie Parker rommelt al gauw de opstand en roepen de Raouls om Antigone en zelfs om Don Quichotte. De Griekse tragedie en Cervantes dragen hun steentje bij tot deze mogelijke oproep tot ongehoorzaamheid, bij het bevragen van geweld als legitieme verdediging, bij deze loerende dreigingen die in toom moeten worden gehouden. En zelfs als het Raoul Collectif het dilemma opvoert zonder het te beslechten, hoe kunnen we dan nog de reusachtige vogel negeren die boven het toneel hangt? Met zijn flapperende vleugels herinnert hij ons immers voortdurend aan het dreigende doodsgevaar.