Geïnspireerd door echte gebeurtenissen herschrijft Emilienne Flagothier deze alledaagse verhalen over geweld tegen vrouwen. De kunstenaar experimenteert door een ruimte te creëren waar de verhoudingen omgekeerd zijn.
Een lege ruimte, een deur. Vier personages. Ze lijken vast te zitten, zonder echt te weten waarom, of hoe ze kunnen ontsnappen.
Het is een toestand van de huidige maatschappij, een graadmeter van het groteske testikeltheater, met één vraag. Hoever kunnen afzichtelijke mannen gaan in het proces van ontmenselijking in de intieme sfeer?
Pippo Delbono ontmoette Bobò in 1995 in het psychiatrisch ziekenhuis van Aversa. Een geboren acteur, die niet kon lezen, schrijven of spreken, en die sindsdien verdwenen is.
WEG werkt aan de geleidelijke ontregeling van de choreografische frase van elke danser, wat resulteert in een ongeremde kakofonie van gebaren en houdingen.
Zo zal niet alleen het toneel de stad in bezit nemen, maar ook omgekeerd.
In een menselijke benadering nodigt Gaia Saitta, de toeschouwers uit om haar te vergezellen, mee inhoud te geven aan het verhaal, aan de emoties van Irina.
Angela (a strange loop) biedt een blik op de fenomenologische kwestie van identiteit en bewustzijn.
Léa Drouet zal beetje bij beetje, zonder het ooit direct te tonen, het onzichtbare punt laten verschijnen van het kind dat op het punt staat om ons te ontglippen.
Met deze nieuwe creatie verschuift Anne Teresa De Keersmaeker haar verkenning van de relatie tussen muziek en dans terug naar de popmuziek. Pop is voor veel mensen de meest dagelijkse en directe relatie tot muziek.
