Dit jaar stellen het Théâtre National Wallonie-Bruxelles en het Maison de la culture de Tournai voor om de opening van het seizoen samen te vieren, als gelijken, in het hart van Wallonië, in Doornik.
Stadium is opgebouwd uit fragmenten van de werkelijkheid en orkestreert een onwaarschijnlijke confrontatie. Het stuk verkent de sociale groepen en maakt komaf met clichés om zo de vurigheid van de stadionliefhebbers te eren.
Léonard Berthet-Rivière en Muriel Legrand laten de vaudeville herleven, slalommen doorheen de toneelaanwijzingen en surfen op de absurditeit in een vrolijke en uitzinnige lezing.
Bevangen door een vreemde emotie, half afschuw en half tederheid, besluit Eline Schumacher de zes beste vrienden van haar vader bijeen te brengen voor diens schijnbegrafenis.
Clément en Guillaume Papachristou weven een draad die hen verbindt en die loopt van Brussel naar Marseille, hun respectievelijke woonplaatsen.
Alessandro en Mauro leggen gebaren vast en ontvouwen hun trajecten, van Marianne Faithfull tot de Boléro van Béjart, van de Italiaanse jaren van lood tot Pier Paolo Pasolini, van veren tot pruiken, zonder de tutu’s te vergeten.
Aurore Fattier neemt Ibsens klassieker onder handen en maakt er een hedendaagse transpositie van, terwijl ze het werk tegelijkertijd relativeert.
Als een ceremonie opent Le Bonheur met stemmen van elders, schaduwen die achter plastic gordijnen glijden, geprojecteerde getuigenissen die een wisselwerking aangaan met de acteurs op het toneel.
Elke herfst opnieuw is het Festival des Libertés een ontmoetingsplek voor verdedigers van de mensenrechten, uitvinders van het mogelijke. Het biedt een veelheid aan documentaires, debatten, voorstellingen, tentoonstellingen en concerten.
Geconfronteerd met de explosies van homofobie, brengt Hakim Bouacha deze gedocumenteerde autofictie om de individuele en collectieve dimensie beter te combineren.
Scènes nouvelles draagt bij tot het belichten en delen van een sterke impuls in de nieuwe Franstalige Belgische creatie: een krachtige en radicale hybridisering, die meer dan een eendagsvlieg wil zijn en bestemd is om langdurig te worden uitgebouwd.
Deze fictie van Christiane Jatahy brengt ons een schitterende cinematografische en documentaire verkenning in de streek van Chapada Diamantina.
In een menselijke benadering nodigt Gaia Saitta, de toeschouwers uit om haar te vergezellen, mee inhoud te geven aan het verhaal, aan de emoties van Irina.
In deze woeste fabel, die het midden houdt tussen vaudeville en mythologie, is het kerngezin het rijk van de absolute hypocrisie en de taboeovertredingen.
De drie personages zijn zowel verteller als vertolker van deze wrange komedie, die beheerst wordt door visioenen en door archetypen.
In een sobere esthetiek becommentarieert, parafraseert, documenteert en danst Samantha van Wissen Giselle.
Marie-Aurore D’Awans & Pauline Beugnies het woord boven het feit van de eenmalige gebeurtenis en plaatsen zij het gedocumenteerde theater in een groter geheel dan de loutere reconstructie van de feiten.
Sabordage, niet zonder humor, licht op de menselijke mechanismen die ertoe leiden dat samenlevingen zich laten verblinden door de luchtspiegelingen van groei en overconsumptie.
Dive in is een verhaal van lichamen, van prestaties, een mengeling van processen, gaande van het meest duistere tot het helderste.
Noteer dit vijfdaagse evenement nu al in uw agenda om originele, creatieve en gedurfde voorstellingen mee te ontdekken. Voor alle smaken en alle leeftijden.
In een setting die doet denken aan een workshop of een filmstudio stelt Cyril Teste een gesofisticeerde en hybride scenografie voor, die acteren op poëtische wijze vermengt met videoprojecties.
SIMPLE, laat drie grote kinderen vrolijk rondhuppelen en de meest onwaarschijnlijke gebaren maken, blij met de belangstelling en de lach die zij aan het publiek ontlokken.
Het is een onophoudelijke zoektocht naar tragische schoonheid die aan het werk is in Liebestod, een poging om rechtstreeks met het heilige te communiceren.
In deze nieuwe creatie ontvangt Steven Cohen mensen in zijn Boudoir, een huiselijke plaats waar de banden tussen intimiteit en politiek opnieuw worden geconfigureerd.
Steven Cohens ontroerende requiem waagt zich aan de rand van het verdriet om zich aan zijn verloren liefde aan te bieden als een levend grafmonument.
In een postapocalyptisch decor grijpt de pulsatie de dansers aan om woede en opstand tot uitbarsting te brengen.
L’après-midi d’un foehn Version 1 ons uit om ons te verwonderen over wat ongrijpbaar en briljant getemd is in een performance en installatie, als waren het stukjes materie.
Dit tijdloze beeld van de adolescentie, even vernietigend als dromerig, vol romantiek en verzadigd door een flamboyante beslotenheid, kan nog steeds bekoren.
Het spiegelpaleiseffect van dit portret wordt verder nog verrijkt door de sublieme melancholische composities van Belgisch singer-songwriter An Pierlé.
Een uitnodiging om door teksten te reizen en om het Théâtre National in al zijn gedaantes te ontdekken, om zijn stemmen overal te volgen. Gekruiste projecten zullen zo hun plaats vinden, met een doorleefde hybriditeit.
Geïnspireerd door echte gebeurtenissen herschrijft Emilienne Flagothier deze alledaagse verhalen over geweld tegen vrouwen. De kunstenaar experimenteert door een ruimte te creëren waar de verhoudingen omgekeerd zijn.
Een lege ruimte, een deur. Vier personages. Ze lijken vast te zitten, zonder echt te weten waarom, of hoe ze kunnen ontsnappen.
Het is een toestand van de huidige maatschappij, een graadmeter van het groteske testikeltheater, met één vraag. Hoever kunnen afzichtelijke mannen gaan in het proces van ontmenselijking in de intieme sfeer?
Pippo Delbono ontmoette Bobò in 1995 in het psychiatrisch ziekenhuis van Aversa. Een geboren acteur, die niet kon lezen, schrijven of spreken, en die sindsdien verdwenen is.
WEG werkt aan de geleidelijke ontregeling van de choreografische frase van elke danser, wat resulteert in een ongeremde kakofonie van gebaren en houdingen.
Zo zal niet alleen het toneel de stad in bezit nemen, maar ook omgekeerd.
In een menselijke benadering nodigt Gaia Saitta, de toeschouwers uit om haar te vergezellen, mee inhoud te geven aan het verhaal, aan de emoties van Irina.
Angela (a strange loop) biedt een blik op de fenomenologische kwestie van identiteit en bewustzijn.
Léa Drouet zal beetje bij beetje, zonder het ooit direct te tonen, het onzichtbare punt laten verschijnen van het kind dat op het punt staat om ons te ontglippen.
Met deze nieuwe creatie verschuift Anne Teresa De Keersmaeker haar verkenning van de relatie tussen muziek en dans terug naar de popmuziek. Pop is voor veel mensen de meest dagelijkse en directe relatie tot muziek.
