La Fabrique des yeux secs

Opgesloten in de mythe van de veiligheid, zijn we allemaal ziek geworden. Auto-immuunziekten — waaronder het zogenaamde droge-ogen-syndroom — zijn het tastbare bewijs van hoe het lichaam zich tegen zichzelf keert. Ze zijn niet langer uitzonderingen binnen de collectieve gezondheid, maar eerder kenmerkend voor onze uitgeputte, hyper-individualistische samenlevingen. In plaats van te proberen er alleen uit te komen, onszelf in isolatie te genezen via de nieuwste vormen van zelfzorg of door producten van de farmaceutische industrie te consumeren — die in feite alleen maar de voedingsbodem van deze ziekten van 'het overvolle zelf' versterken — stelt de maker de vraag: hoe kunnen we ons juist in die aandoeningen installeren? Wat als we er methodes en materialen uit zouden halen voor nieuwe, gedeelde vormen van zorg?

Dit zijn de vragen die niet enkel door de tekst van Camille Louis opgeworpen worden, maar ook door de textuur van de ervaring die wordt voorgesteld door Laurie Bellanca. In haar geluidscreatie en vertolking brengt Bellanca vele lagen aan het licht, op het snijvlak van medische en geopolitieke geschiedenissen. Deze verweven verhalen vormen zowel de basis van Louis’ alternatieve genealogie als een achtergrond voor mogelijke, wenselijke toekomsten die zich geleidelijk aftekenen.