Please, continue (Hamlet)

Op het podium, dat voor de gelegenheid omgebouwd is tot Assisenhof, begint het proces tegen een jongeman die tijdens een huwelijksceremonie de vader van zijn vriendin heeft vermoord. De hoofdrolspelers zijn tevens de enige acteurs op het podium en stellen zich voor. Het zijn Hamlet, Gertrude en Ophelia in de rol van achtereenvolgens de verdachte, zijn moeder, en zijn ex-vriendin. De advocaten, de voorzitter en de deurwaarder zijn authentieke beoefenaars van de rechtspraak in de stad waar de opvoering plaatsvindt. Aan het einde van de debatten zullen twaalf toeschouwers worden aangewezen die de volksjury zullen vormen. Zij zullen moeten beraadslagen en beslissen over de schuld of onschuld van de verdachte. 

De toeschouwers worden meegezogen in de dramatische spanning van het misdrijf en de zeer authentieke procedure. Aldus worden zij directe getuigen van de complexe werking van het gerecht. Ze worden bij de debatten betrokken en uitgenodigd om de aanklacht te onderzoeken. Daarbij dienen ze voortdurend voor ogen te houden dat de beschuldigde het vermoeden van onschuld geniet tot bewijs van het tegendeel en steeds het voordeel van de twijfel moet krijgen. 

De voorstelling is gebaseerd op het onderzoeksdossier van een echte zaak en de moord op Polonius in Shakespeare’s Hamlet, en leunt evenzeer aan bij de formule van de “mock trial” als bij de traditie van de welsprekendheidstornooien. Deze alomvattende situatie onthult de parallellen tussen de codes van het theater en die van het Hof, maar doet tevens de grens tussen fictie en werkelijkheid vervagen. Met deze verontrustende ervaring stellen Yan Duyvendak en Roger Bernat de relevantie van de volksjury’s in vraag. Daarnaast zetten ze er ons allen toe aan om een kritische blik te werpen op onze eigen opvatting omtrent gerechtigheid, meer bepaald op de subjectiviteit van onze beslissingen.