Brefs entretiens avec des hommes hideux – 22 types de solitude

In het literaire werk van David Foster Wallace is taal ‘too much’. Zij is weerbarstig, labyrintisch en vrolijk. Het scherpe oog van de Amerikaanse auteur, de meest radicale en onvoorspelbare van de postmodernisten, werpt een licht op de Amerikaanse samenleving en geeft voortdurend een adequate vorm aan de verstrooide, gefragmenteerde werkelijkheid. Zijn magnetisme, in de traditie van Pynchon of Carver, is de meest opwindende en ongebreidelde theatrale bewerking van de kosmopolitische regisseur Yana Ross.

We komen het stuk Brefs entretiens avec des hommes hideux binnen via een eenvoudig, helder vormgegeven Californisch huis, waar zich een heuse seksscène afspeelt – op het toneel uitgevoerd door pornoacteurs. Seks is de mogelijkheid voor Yana Ross om diepte te geven aan de 23 korte verhalen die hier bewerkt zijn. Het is voor ons een gevoelige aansporing om de ruwe kanten, de omvang en de duisternis van toxische mannelijkheid te vatten. Seks is aanwezig in deze lichtgevende oscillatie. Het is een toestand van de huidige maatschappij, een graadmeter van het groteske testikeltheater, met één vraag. Hoever kunnen afzichtelijke mannen gaan in het proces van ontmenselijking in de intieme sfeer?

Het is in het gesproken woord, in de gewone pornografie en in de opeenvolging van dramatische en stilistische ironieën zoals saloonmuziek en cowboys dat de enscenering van Yana Ross haar urgentie, haar intensiteit en de directheid van de “Female gaze » (”vrouwelijke blik”) op tragische kwesties verkrijgt. De subversieve en emancipatoire lading van het stuk is verbijsterend, zelfs schokkend.

Première belge