Rebota rebota y en tu cara explota

Duizenden vrouwen zijn vermoord door hun (ex-) echtgenoten, vriendjes, verloofden. Vermoord door mannen. In Spanje vinden gemiddeld twee vrouwen per week de dood in de privésfeer. Op basis van die macabere statistieken proberen Agnés Mateus en Quim Tarrida zichzelf en de toeschouwer in actie te doen komen tegen dit weerzinwekkende huiselijk (en maatschappelijk) geweld. Rebota, Rebota y en tu cara explota (“Het kaatst, het kaatst en het ontploft in je gezicht”) is niet louter een aanklacht tegen de vrouwenmoordenaars. De voorstelling veegt ook de vloer aan met de gestereotypeerde rollen die actrices in theater en film voorgeschoteld krijgen. Hun doel is alarm te slaan, om de onverschilligheid te bestrijden.

Agnés Mateus staat alleen op het toneel, met een glitterbroek aan, in een decor met een uitgesproken neopop esthetiek. Opboksend tegen oorverdovende technomuziek scandeert ze alle beledigingen die vrouwen zoal te horen krijgen. Om het adembenemend ritme van de performance vol te houden, put ze energie uit haar eigen woede. Het gaat immers om een essentiële aanklacht. Een essentiële aanklacht die de hele wereld aangaat.