Naar hoofdinhoud
Théâtre National Wallonie-Bruxelles

Ik ben zelf mijn eerste kijker

Serge Aimé Coulibaly

©Sophie Garcia

Ik vind het erg leuk om te werken met mensen die iets creëren, kunstenaars, mensen die me iets komen brengen en de dialoog aangaan. Wat ons verbindt, is het verhaal dat we willen vertellen, de zaken die we delen, onze visies. Werken met mij vereist totale inzet, er bestaan geen halve maatregelen, niets wordt overhaast afgewerkt. Je verbindt je met je ziel, je lichaam, je geest, je menszijn en je hele wezen om altijd te proberen om de ander te raken die naar ons gekomen is om iets nieuws te ontdekken. Hij of zij zal misschien wel geraakt worden in een onvermoede uithoek van de menselijke geest.

Ik ken Magik Malik en zijn verrassende muziek al zo'n tien jaar. Het ritme volgt geen vast stramien; je moet zelf het tempo vastkrijgen en dat is uitgerekend wat ik zoek: een verrassende dans. Wat mij interesseert is werken, creëren om mensen samen te brengen, te laten dromen en uit dit alledaagse leven te halen dat niet altijd even vrolijk verloopt. Dit betekent niet dat mijn werk altijd vrolijk is, maar het leidt vaak tot een confrontatie die de ander iets oplevert, een "levensverwachting".

Ik heb al met veel muzikanten op het podium gewerkt, maar hij heeft een ongelofelijke kracht, een blik, een ongelofelijke gevoeligheid die maakt dat ik hem niet eens hoef te vertellen hoe de muziek zich harmonieus tot de dans moet verhouden. Ik ontdek elke dag hoe intens hij de dansers begeleidt. En als ik zeg begeleiden, dan is dat op verschillende niveaus. Het brengen van emotie en het accentueren van bepaalde elementen of het volledig uit de pas lopen en het ontwikkelen van een nieuw soort verbeelding.

Zowel voor hem als voor de dansers is er ruimte voor improvisatie in de voorstelling. Ik weersta de verleiding om alles vooraf vast te leggen, ook al komt me dat misschien op een uur tijdverlies te staan. Maar op het podium staan mensen die me elke dag moeten verrassen. Dus ben ik zelf de eerste kijker.

 

— Opgetekend door Benoît Henken op 04 september 2020

© Gloria Scorier