J’ai des lettres, mais j’ai pas de culotte

Grootse teksten: allemaal goed en wel, maar kleine juweeltjes en vieze rariteiten verdienen ook een plaatsje.

Met haar legendarische finesse (of het gebrek eraan...), haar truckersstem en op haar hakken van 10 cm hoog onderneemt Peggy Lee Cooper een hachelijke poging om auteurs die niets gemeenschappelijk hebben te laten samenleven in een recital.
Kun je Barbara zingen in de stijl van Annie Cordy?
Kun je Piaf en Julio Iglésias achter elkaar zingen?
Kun je Cora Vaucaire en Grand Jojo met dezelfde zwier declameren?
Kun je Sadomasochisme en Zwitserse seksualiteit in één adem noemen?

Ze worden begeleid door hun trouwe Grand Malade, een ietwat louche besnorde man die poëzie voordraagt zoals je je lakens verwisselt. Vier keer per jaar zullen ze "grote" auteurs en "kleine" genieën uit de muziekliteratuur samenbrengen.

Een voordracht geheel in het Frans, gebracht met gratie, veel oneerbiedigheid, en een vleugje vulgariteit om het geheel op smaak te brengen. En een mooie jurk. Een hele, hele mooie jurk.