Hoe werk je concreet samen wanneer niet alle spelers*elsters dezelfde oriëntatievaardigheden, motorische mogelijkheden, geheugencapaciteiten of spreekvaardigheid hebben? Hoe kan een gedeeld podium een ruimte worden waar de artistieke eigenheid van elke performer tot bloei komt, en tegelijkertijd een waardevol steunpunt vormen om collectief onze kijk op tekst, personage, fictie en ruimte te herzien? Daar ligt precies de uitdaging.

Ik ben ervan overtuigd dat de relatie tussen het theatrale object en bemiddeling herbekeken moet worden om de bestaande scheidingslijnen te doorbreken. En om onze manieren van samenwerken in een 'bemiddelde' theaterruimte te heroverwegen. Met het artistieke team van Justices wil ik dit op een bescheiden manier aanpakken, door openheid centraal te stellen in het creatieve proces. Via repetitiewerk, creatie- en onderzoeksworkshops weven we een netwerk van synergieën. Dat brengt niet alleen vorm, maar ook eenheid en dramaturgische diepgang in onze gedeelde, tot nu toe gefragmenteerd ervaringen. Dit is bijzonder belangrijk voor me. 

Meer nog dan bij mijn eerdere creaties voelt het nu alsof alles draait om herarticulatie. Repetities worden momenten van uitwisseling en dialoog, op zoek naar de specifieke kwaliteiten, die elke dag opnieuw zichtbaar worden, en wederzijdse aanpassingen van elk lid van het artistieke team. We vertrouwen op ieders specifieke capaciteiten als onderzoeksinstrumenten en bronnen van artistieke verfijning. Dit levert verrassende dramaturgieën, vertel- en representatievormen op. Onze aanpak rust op vier pijlers: het podium delen, wederzijdse aanpassing, samen schrijven en anders vertellen.

Daarnaast bieden de creatieve workshops ons de kans om experimentele en dramaturgische ruimtes te creëren waar ook niet-professionelen welkom zijn. Onze repetities staan open voor amateurs, zowel met als zonder beperking. Dit vergroot niet alleen de vrijheid van het artistieke team, maar laat ons ook nieuwe verbindingen leggen en andere perspectieven ontdekken. Ik hou van die nieuwe ontmoetingen die de tijdslijnen van het creatieproces uitrekken. Dat geeft me energie. (Lacht)

Het gaat erom de deuren verder open te zetten, niet meer en niet minder. De onderzoeksworkshops — of het Pratiques Partagées-programma dat Marie Astier en ik samen met het bemiddelingsteam van het Théâtre National hebben opgezet — bieden een platform waar professionele kunstenaars*ressen met diverse vaardigheden gezamenlijke artistieke praktijken kunnen ontwikkelen. Zulke ruimtes ontbreken in de Federatie Wallonië-Brussel. Bovendien vormen deze workshops een waardevolle gelegenheid om ervaringen uit te wisselen over de wederzijdse aanpassingen die hieruit voortvloeien.
Zo tonen we aan dat inclusie niet enkel een sociale verplichting is, maar ook een krachtige hefboom voor artistiek onderzoek. Inclusie verrijkt de dramaturgische materie. En daarom is fantasie ook één van onze krachtigste tools!

Wat ik interessant vind, is hoe we elkaar leren begrijpen binnen een proces dat niet steriel of normatief is. We spelen open kaart, met plezier. Zo zijn we nu eenmaal. (Glimlacht)

— Gesprek opgetekend door Sylvia Botella in maart 2025