Een zuivere samenwerking
L'attentat / Vincent Hennebicq / interview, deel II
L’Attentat is een enorme onderneming, met uiteenlopende aspecten: beelden, de reis, ontmoetingen, muziek en dan het toneel. Hoe is de toneelbewerking tot stand gekomen? Gevoed door al het voorgaande?
Vanaf de eerste dag was ik ervan overtuigd dat deze voorstelling een verhaal zou combineren met een concert en een film. Ik wist dat de acteur centraal zou staan, omringd door muzikanten en met een film die wordt afgedraaid. Ik wou ook dat het een zuivere samenwerking zou worden tussen Fabian Fiorini’s muziekcompositie, mijn bewerking van het boek en het werk van Jean-François Ravagnan, een regisseur wiens kijk op de anderen ik bewonder.
Het was erg belangrijk voor mij om de reis met Jean-François te maken. Reizen is iets fundamenteels, omdat de ontmoeting met verschillende culturen me helpt om in deze wereld te leven. Reizen maakt je nederig. Je wordt opgenomen in een plek die je niet kent, waarop je geen greep hebt. En dat vind ik echt geweldig. Het is belangrijk voor mij als mens. Dus is er mij veel aan gelegen om dat in mijn werk met de camera vast te leggen.
Tijdens de reis gingen we wandelen en spraken we mensen spontaan aan ...We vroegen of ze ons hun verhaal wilden vertellen of we vertelden hun het verhaal van de roman... En heel vaak vroegen we of ze in moedertaal wilden reageren. Maar dat betekent dus dat we hen niet verstonden en pas drie maanden later, bij het bekijken van de rushes, ontdekten wat die mensen hadden gezegd. Toen we eenmaal begrepen wat ze vertelden, zagen we dat er een hallucinante overeenkomst was, niet alleen tussen de getuigenissen, maar ook met de roman. Het was meteen duidelijk dat er mensen zijn die bijna precies hetzelfde zeggen als wat er in de roman geschreven staat. Petje af voor Khadra, want hij heeft die reis niet gemaakt! Integendeel, het lijkt alsof hij er bewust voor heeft gekozen niet daarheen te gaan om dit boek te schrijven, omdat hij het gevoel had dat hij het beter hier kon schrijven, zonder er al te veel van af te weten.
Is Fabian Fiorini mee op reis gegaan?
Neen, Fabian heeft de reis niet gemaakt. Mijn idee was dat we er alle drie afzonderlijk aan zouden bouwen, bijna zonder contact. Ik wou dat we wat informatie over het werk van de anderen zouden hebben, maar zonder al te diep gaan. Want ik had het voorgevoel dat er uit de uiteindelijke mix verbazingwekkende dingen zouden komen. Ik heb mijn tekst dan ook heel laat doorgestuurd. Fabian heeft de muziek geschreven op basis van scènes die ik hem had verteld of van enkele beelden uit Jean-François’ film die hij had gezien. En Jean-François heeft zijn film gemonteerd op een andere muziek dan die van Fabian. Aan het eind hebben we dit alles gemixt tijdens de vijf repetitieweken op het toneel.
Het is dus iets heel intuïtiefs...
Intuïtie, geluk of toeval... Tijdens de eerste repetitieweken dacht ik eerder dat het een gok was. Daarna hebben we een week een labsessie gehad om te zien of het al dan niet werkte. En eigenlijk hebben we heel snel, op een heel natuurlijke manier, de goede vorm gevonden.
Diende de labsessie om te checken of muziek en beeld overeenkwamen?
Muziek/beeld én theater. Fabian vond het werk van Jean-François prachtig. Uitgaande van wat hij al had gecomponeerd, heeft hij nieuwe muziek geschreven op basis van de beelden. Want een fascinerend detail is dat Fabian ook voor de cinematheek heeft gewerkt. Hij moest al improviserend films begeleiden. Hij is het dus gewend muziek te maken in relatie tot wat hij ziet. In dit geval had hij een basiscompositie, die hij geleidelijk heeft aangepast in functie van de beelden en ook van de instrumentalisten.
—
L'attentat / Vincent Hennebicq / interview
